Eeuwenlang hebben allerlei instanties geprobeerd mensen met een gezond libido schuldgevoelens te bezorgen. Want wellust werd niet voor niets opgenomen in de lijst met doodzonden. Allemaal onterecht, zo hebben ze aan de universiteit van Oxford ontdekt. Seksueel verlangen is juist goed voor de mens.
Volgens de Sunday Times, die dit onthult, werd aan de prestigieuze Britse universiteit enkele jaren geleden beslist om eens na te gaan of, en in hoeverre, de zeven doodzonden die in de zesde eeuw na Christus op een rijtje werden gezet door paus Gregorius de Grote, nog relevant zijn in de 21ste eeuw.
Professor Simon Blackburn, één van de belangrijkste moderne Britse filosofen kreeg de opdracht zich bezig te houden met de zonde die 'wellust' heet. En na maanden piekeren, is hij nu tot de conclusie gekomen dat het predikaat 'zonde' in dit geval niet op zijn plaats is. Blackburn definieert wellust als 'het enthousiaste verlangen naar seksuele activiteiten en genoegens' en vindt dat dit eerder als een deugd dan als een zonde moet worden beschouwd zolang het niemand schade berokkent.
Dat seksueel verlangen zolang als iets afkeurenswaardigs werd beschouwd, is volgens de professor te wijten aan christelijke denkers als Thomas van Aquino, Sint-Augustinus en Sint-Ieronimus, alsmede aan filosofische droogstoppels als Immanuel Kant of de Romein Seneca, die alles afwees dat plezier kon verschaffen.
Hoe het met de andere doodzonden zit? Enkele voorbeelden: gulzigheid moet volgens de intellectuelen in Oxford niet zo vreselijk ernstig worden genomen (al zullen gezondheidsexperts het daar niet mee eens zijn); jaloezie wordt gezien als eigenschap die bij mannen en vrouwen heel anders werkt; trots wordt gezien als niet noodzakelijk slecht op zichzelf, zolang het anderen niet vernedert, maar iemand die zijn gram wil is 'contra- productief' en hebzuchtig. En dat blijft een kwalijke zaak.