geplaatst
Soms bevestigt wetenschap wat iedereen allang weet: moeders zijn simpelweg verliefd op hun kinderen en bovendien stekeblind voor hun fouten.
Net als je dat rampzalige kind, dat zakken Smarties uit de schappen rukt en ze zeurend in het winkelwagentje smijt, van fiks opvoedkundig commentaar wil voorzien, is zijn moeder je voor en pakt hem op. Om hem tot je verbazing met kussen te overladen, al kirrend over haar ‘lieve mannetje’ en ‘engeltje’. Pardon? Is ze blind? Bevangen door hormonen?
Allebei, is nu eindelijk ook wetenschappelijk bewezen. Dat bleek toen twintig moeders naar foto’s van hun jonge kinderen keken, terwijl ze met hun hoofd in een fMRI-hersenscanner lagen. De onderzoeker, Andreas Bartels, wilde uit die scans specifiek de signalen van moederliefde destilleren, zonder vervuiling van signalen als herkenning of vriendschap. Ter vergelijking liet hij daarom zijn proefpersonen ook kijken naar foto’s van andere kinderen en van goede vrienden.
Keken de vrouwen naar hun eigen kroost, dan straalde de blindheid van de hersenscans. “Drie gebieden voor negatieve emoties en beoordelingsvermogen, waren zo goed als uitgeschakeld,” zegt Bartels die tijdens het onderzoek aan het University College London werkte. “Die gebieden spelen een rol bij sociale en morele beoordeling en bij het inschatten van andermans intenties.”
Vandaar dat de moeder het terrorriserende kind gewoon ziet ‘spelen’, of op zijn ergst ‘verkent hij zijn grenzen’. “Bij dieren zie je dat vrouwtjes baby’s afstoten, totdat ze zelf een kind hebben. De afstotingsreactie wordt dan uitgeschakeld.”
Tegelijkertijd lieten de scans zien dat de beloningsgebieden bij moederliefde een tandje harder gaan werken. “Dat zijn de gebieden die euforie veroorzaken als je succes hebt, geld verdient, cocaïne gebruikt,” vertelt Bartels. “Het zijn bovendien de gebieden die – zoals uit andere studies blijkt – gevoelig zijn voor de hormonen oxytocine en vasopressine. Dat zijn sterke bindingshormonen; als je die bij dieren inspuit, dan ontstaat vanzelf een partnerbinding of moeder-kind-binding.” De stevige band wordt dus gesmeed door twee krachten: positieve gevoelens stimuleren, negatieve afremmen.
Ook jaloerse vaders weten eindelijk de wetenschap aan hun zijde. Wat zij al lang en breed wisten: haar weekhartige blik lijkt inderdaad verdacht veel op de blikken die zij hém soms toewerpt. Dat werd duidelijk toen Bartels de moederliefde-scans vergeleek met hersenscans uit zijn eerdere studie naar romantische liefde.
“De gelijkenis is verbluffend. Bijna al die extra actieve beloningsgebieden en onderdrukte negatieve gebieden kwamen overeen.” Toch waren er ook een paar verschillen. Een gebied voor moederzorg speelde slechts op als de vrouwen van foto’s van hun kinderen zagen. Bovendien was een gebied in de hypothalamus, betrokken bij seksuele opwinding, gereserveerd voor de romantische partner.
Het verbaast Bartels niet dat romantische liefde en moederliefde zo op elkaar lijken. “Hun evolutionaire rollen zijn nauw met elkaar verbonden en beide zijn essentieel voor de voortzetting van soort.” De hersenen zien er dan ook op toe dat beide liefdes “zeer dankbare ervaringen zijn. De kracht van liefde motiveert en maakt gelukkig.”
-------------------- People are like pieces of a puzzle. We all fit together, but not all of us connect. Berichten: 6985 | Plaats: Zeist | Geregistreerd: Jul 2002
| IP: Gelogd |
UBBFriend: Email deze pagina naar iemand!
Printer-versie van dit onderwerp
![[Wink]](wink.gif)
