Ik heb van die momenten dat ik over dingen ga nadenken, en aan de hand daarvan conclusies kan trekken.
Laten we eens zeggen... Je gaat in een kamer zitten waar een tijdmachine staat. Je zit daar voor 10 minuten, waarna je de machine in gaat, om 10 minuten het verleden in te gaan.
Dit zou betekenen dat op het moment dat je gaat zitten, jezelf uit de machine ziet komen.
Daarom heb ik zitten denken. Hoe moet zo'n tijdmachine werken dan?
De theorieen over tijdmachines zeggen dat je sneller moet gaan dan het licht. Theoretisch gezien is dit niet mogelijk omdat zo'n reis of, te lang duurt, of zeer waarschijnlijk onmogelijk is voor ons lichaam om te verdragen.
We zullen dus zeer waarschijnlijk molecuul voor molecuul door de tijd reizen om vervolgens te hermaterelizeren.
Dit is zeg maar het startrek principe: overstralen.
Stel nou dat we zouden overstalen van plek A naar B, en daarna de buffer van A opnieuw bij A laten hermaterelizeren, Dit zou in feite duiden op clonen.
Als we nu terugkijken op het tijdmachine gedeelte bovenaan...
Je gaat de tijdmachine in, en infeite cloon je jezelf, en wordt de cloon naar het verleden gestuurd, die daar 10 minuten eerder hermaterelizeerd.
Je kan dus jezelf zien (of iemand die exact op je lijkt) zonder concequenties.
Nou de meest gestelde vraag. Wat als je jezelf daar om het leven brengt?
Ik ben van mening dat je gewoon dood gaat omdat het door een cloon is, en niet door jezelf.
De meeste gestelde paradox is: als je dood bent, hoe kan je dan in die machine stappen?
Simpel. Dat is al gebeurd.
Men heeft nooit bewezen dat het veranderen van de tijdlijn de toekomst aanpast. Ik denk dat het veranderen van de tijdlijn resulteert in het transporteren naar een andere dimensie.
Er gaat namelijk een theorie dat er verschijdene dimensies zijn, die elk gevormt worden door een andere beslissing op een vraag.