geplaatst
Terwijl alle ogen gericht waren op de marsverkenner Spirit, leverde ruimtevaartorganisatie Nasa verderop in het heelal nóg een huzarenstukje. Het was zo’n beetje de idiootste missie die je kunt bedenken: laat een ruimtesonde zandstralen met een snelheid van twintigduizend kilometer per uur, vang wat van het zand op, en breng het naar het dichtstbijzijnde laboratorium, vierhonderd miljoen kilometer verderop. De ruimtesonde Stardust lijkt het allemaal voor elkaar te krijgen.
Het is zonder twijfel een van het interessantste goedjes uit het zonnestelsel. Het spul is namelijk het alleroudste wat er in de wijde omgeving te vinden is, ouder zelfs dan de planeten. Het probleem is alleen: hoe kom je eraan, aan het stof waarvan de oermeteoren zijn gemaakt?
Zo’n 4,5 miljard jaar geleden, toen onze planeet nog in de maak was, regende het oermeteoren op aarde. De meteoren, eigenlijk stoffige ijsballen, moeten ervoor hebben gezorgd dat we op aarde zoiets hebben als een dampkring, en water. Een zeer aanzienlijk deel van het koolstofdioxide, het stikstof en het water op aarde moet hier door de oermeteoren zijn neergesmeten.
Sterker nog: misschien brachten de oermeteoren ons het leven. Er zijn aanwijzingen dat de meteoren van weleer teerachtige sneeuwballen waren, tjokvol rudimentaire organische verbindingen. Volgens sommige astronomen is het zelfs denkbaar dat de meteoren de aarde letterlijk hebben ingezaaid, met gevriesdroogde oerbacteriën uit het heelal.
Het is al met al geen wonder dat de mensheid er al jaren van droomt om er eens eentje flink aan zijn staart te trekken, zo’n oermeteoor. En het ruimtevaartuig Stardust lijkt daarin nu geslaagd. Afgelopen weekeind, terwijl alle ogen gericht waren op Mars, schoot Stardust met de snelheid van twintigduizend kilometer per uur dwars door de staart van een komeet genaamd Wild-2 (spreek uit “vilt”). Daar stak de sonde een tennisracket-achtige arm uit, om wat van het felbegeerde oerstof op te vangen in een bedje ‘aerogel’, een schuimachtig glas dat vanwege zijn onwaarschijnlijke uiterlijk ook wel ‘vaste rook’ wordt genoemd. Als alles goed gaat, strijkt het ruimtemonster in januari 2006 neer op de aarde, bungelend aan een parachuutje.
De vluchtleiding geeft volmondig toe dat iedereen aangenaam verrast was dat Stardust heelhuids uit de komeetstaart tevoorschijn kwam. De kans dat de sonde zijn dodemansvlucht niet zou overleven, werd een op vijftig geacht. Als Stardust toevallig een steentje van een centimeter groot was tegengekomen, was het einde verhaal geweest.
Maar ook dan was er sprake geweest van een milde sensatie. Vorig jaar al haalde Stardust breeduit de media, door 71 foto’s te maken van de komeet Anne Frank. En nu zijn daar de close-upfoto’s van Wild-2, een object dat met zijn 5,4 kilometer doorsnede zo groot is als een berg. Al direct is over de kiekjes een stevige discussie opgelaaid. De foto’s laten duidelijk zien dat de komeet vol zit met putten en littekens. Volgens sommigen is dat een teken dat ook kometen worden getroffen door meteoortjes, volgens anderen gaat het gewoon om slijtsporen, ontstaan doordat de komeet ongelijkmatig uit elkaar valt.
Als de terugkeer van het oerstof slaagt, zou het voor de tweede keer zijn dat een robot erin slaagt op eigen houtje een ruimtemonster te vangen en terug te brengen naar de aarde. In 1976 bracht de onbemande Russische maanrobot Luna 24 een flinke schep maanzand terug naar de aarde. Het belangrijkste wapenfeit in het komeetonderzoek tot dusver kwam in 1986. In dat jaar besnuffelden Amerikaanse, Europese, Japanse en Russische onderzoekssondes de legendarische komeet van Halley van dichtbij. Maar monsters nemen was er destijds niet bij.
-------------------- People are like pieces of a puzzle. We all fit together, but not all of us connect. Berichten: 6985 | Plaats: Zeist | Geregistreerd: Jul 2002
| IP: Gelogd |
UBBFriend: Email deze pagina naar iemand!
Printer-versie van dit onderwerp
